Alacaklar ellerimi!

Hep ayný kör dövüþçüler, sarýyor akþam sefalarýna adadýðým baharý.
Korkak bir sürü, ýsýrýyor denizde balýklarý...
Ellerinde þekilleniyor bulutlara üflediðim renkler.
Saðýr inançlarla, kýpýrtýsýz gözlerimi silecekler.

Alacaklar ellerimi!
Geleceðe seslendiðim, renklere dokunduðum ellerimi...
Kelimleri suladýðým bahçeleri çiðnediler;
Maviye süzülen martýlarý, gülümseyerek uyanan sabahý öldürdüler...

Uzak zamanlarýn ruhunu taþýyan bir rüzgar dokundukça aklýma,
Binlerce umut tomurcuklanýyor; açacak ve sokulacak kalplere.
Ölmekle baþlayacak yaþamak; Ne onlar ne bu savaþ hiç olmayacak.
Yaðmur karaladýkça arzularý, kaybetmiþliðin olgunluðu doðacak.
Alsýnlar ellerimi!
Karanlýkta çýðlýk ölüm deðil mi?

Sosyal Medyada Paylaşın: