toprak

Ölümdü, çekerdi yalnýzca,karaydý…
Ve sen gülerdin, ‘ben hep burdayým’ derdin.

Gülerdin, þebektin belki de fotograflara yansýrdýn
Gülerdin, þakaydý hayatýn ve biraz da acý?
Yoktu kaþlarýn, saçlarýn ve gözlerin, yalnýzca gülümseyen dudaklarýn…
Yalnýzdýn? Yalnýz mýydýn? Deðildin ya, ben vardým?
Soldun, önce beyazdýn, sonra morardýn.
Kanlar aktý, önce aðzýndan, sonra burnundan.
Ve durdurdun filmi, karelerin tükendi.
Montaj yarým kaldý, hiç yardýmcý olmadýn, olamadýn…
Yýkandýn, bir tahta kutuya koydular seni, üstüne büyülü toz serptiler:toprak
Karardýn, üstünde yeþeren çiçekler oldun ve belki mermer taþýnda yazan birkaç dize…
Üstüne büyülü toz serptiler:toprak
Ölümdü…
Çekerdi yalnýzca, karaydý…
Ve sen gülerdin, ‘ben hep buradayým!’ derdin…

Sosyal Medyada Paylaşın: