Bir gemi; rýhtýmdan uzak mý uzak
Yolcular beyazlar içinde, sessiz.
Gizemli bu yolda konuþmak yasak
Dostlardan ayrýlmýþ, kalmýþ kimsesiz.
Tek tip elbiseler; yakasýz, kolsuz
Ne ayaklar belli; ne el, ne de baþ.
Bir tuhaf yolculuk; parasýz pulsuz
Tükenmiþ tüm uðraþ; ne gam, ne telaþ.
Can denen o kuþa dar gelmiþ kafes
Uçarken tenini topraða salmýþ
Ciðerler almýyor, vermiyor nefes
Bedenler ebedî uykuya dalmýþ.
Dertli gönüllerde dem almýþ hüzün
Yük olmuþ yüreðe zamansýz! fîrak.
Farklý bir yolculuk! uzun mu uzun!
Hiç mola vermeden; mahþer, son durak.
Rýhtýma bir gemi yanaþýr bir gün
Âleme garip bir burukluk siner
Son "Âdem" giderken, son bulur sürgün
Güneþ elvedâ der, perdeler iner...
Mecit Aktürk