Aczini ikrarla, düþünüp sonu Rabbini bilene kul derler oðul. Sayýsýz olsa da beþerin yönü Menzile varana yol derler oðul.
Yunus’da çaðlayan, gönüller yapan Nemrut’ta daðlayan, küfüre sapan Gâfilin aðzýnda taþ atan sapan Âlimin süsüne dil derler oðul.
Þeytan, yuva yapar nefrette, kinde Kibir, boy gösterir þöhrette, ünde Her "dostum" diyene, kanma; zor günde, Terkedip gidene el derler oðul.
Ýblisin sanatý, að, tuzak kurmak Mü’minin görevi hakký haykýrmak Ýnsana yakýþmaz bir gönlü kýrmak Kelâmýn hasýna bal derler oðul.
Madem ki yürektir en güzel mekân Sevgi ol, gönülden gönüle akan Akýl süzgecinden geçmeden çýkan Kelamýn hamýna kal derler oðul.
Yol sarpa sarýnca ömrün sonunda Sitem, beste yapar sesin tonunda Ayaklar titreyip, baston önünde Bükülen kýsýma bel derler oðul.
Her gelen dünyaya bir bakar, geçer "Can" denen, kafesten, gün gelir uçar Mizan’da ümmeti kalýnca naçar Açan o goncaya Gül derler oðul. Ol Emîn Ahmed’e Gül derler oðul.
Mecit Aktürk
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mecit Aktürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.