Zamansýz ayrýlýklarýn mutlu komþularý gibiydim bazen Yeniden yaþamak gerektiðinde dibine vurduðum acýlar gibi Sahipsiz, izbe bir sokaða kaybolurdum.
Çünkü sokak olurdum kimi zaman Sahipsiz çocuklarý hapsederdim içime. Ýçim bilir ya, kendi içimde kaybolduðum olurdu aðlamaklý En çok kar yaðdýðýnda küserdim kentime Öyle belli belirsiz sancýlar büyütüp Kaybolurdum kendime.
Bir sokak lambasýnýn müptelasýydým Ateþ böcekleri dolanýrken telaþlý sonbahar valslerinde Büyürdüm kendime. Büyürdüm lâkin Sancýlýdýr kaygýlý gülüþlerim, aç kahkahalar gibi yalnýzdým. Sonra bir ben olurdum benden öte Kaybolup giderdim ganj nehrinin dibine. Ýçim kaygýlý bir martý gibi Son vapur seferini bekleyip kaybolurdum susam dolu simit kokusunda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Meryem Ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.