Saat sýfýr yedi elli dokuz;
yarým býrakýlmýþ bir elmanýn sararmýþ bekârlýðý
topuklarýyla ruhuma inmeye çalýþan kadýnýn ellerinde.
Kaçýyorum,
þimdi daðlarýn ardýnda yaþamak bile yok eskisi kadar,
sadece güzel þiirlerden tat alýyorum
elma þekerleri bile sahte!
Resimler görüyorum, çoðu ufak tefek
aþk dedikleri þey köhne pencerelerde arsýz bir dansözün kývýrtmasý.
Acýnacak haline gülüyor binlerce insan,
ben de gülüyorum.
Kaç çocuk doðurduðu bilinmez bir anne karþý kaldýrýmda
yüzünden belli yorgunluðu,
alt mahalleden gelen þimendifer sesi
altýna bir çocuk daha kaçýrýyor herkesten habersiz,
adý mesut mutlu!
Sokaklardan vazgeçen canlýnýn adýný koymuþlar insan!
Tatmin olunmamýþ duygularýn yaþý bile önemsiz
þarkýlar sahte avuntularýn baþtacý
meyler günahkar olmaktan bitap bektaþi niyazý.
Yorgunluðum yaþamamaktan.
Kelimeler anlatýrsa acýyý,
bir daha doðduðuma inanabilirim her gün.
Oysa her þey dünden kalýntý, yarýn basit bir yalan
son otobüsü kaçýrmýþ genç kýzýn yüreði kadar viran.
Dünya dönüp dönüp ayný þeyleri hatýrlatan yaþlý bir kadýn
ellerinde mücevherler umut adýnda
makyajlý bir geleceðin ders saati uyumak
çok farklý deðil yalan atýp, sonra da uyanmak:
-’bugün her þey iyi olacak!’
Saat sýfýr sekiz sýfýr sýfýr
kavuþmalarý defterimden koparttýðým çok önceydi,
sadece hayal kýrýklarým ile dolu bir ben varým yaþamak için.
Durma o zaman, durma!
Gururlandýr beni þiir,
izin verme kaderimin
düz yazý yazmasýna.