beni yalnýz bir þehir gibi unuttun burada
saçlarý kývrýk kadýnlar tarlasýnda uykunun.
güvendim akþamlarý avýna süslenen kurtlara,
korkuya ve ressamýma geceyi siyaha boyayan,
alnýmýn dikiþindeki elmasýna güneþin.
rüzgârdýr dedim saçýmý sallayan ürpertiye
evler içindeki hayatý getirdi, ben sustum
gamzeler uzaktan teyzesiydi azelyanýn
katlarý çýkýldý baðýrýþlarýn da
kavgamdýr dedim insaný obje eden gerçeðe
sokaktan geçtik, gölgeydik, yaðmur
tazelendi genç semtlere uðradýkça, hayat
kocaman bir avluya açýlan aþktý
sevdamdýr dedim sözcüðü ham yiyen þaire
þimdi bana iki sözcük getirsin çocuk
öðretsin unutmanýn alfabesini
dilim, kekeme kadýn mevsimi