Kana susamýþ bileklerim. Kalbimin sesini duyamayacak kadar körelmiþken zihniyetim. Yetim kalýyor kelimelerim... Söylesene hangi elime layýk görüyorsun binlerce intihara þahitlik etmiþ paslý jileti, söyle de orkestra ihtiþamýyla büyülesin gözlerini. Kurumuþ kýzýl nehir , gamzelerim ile aktaracaðým göz yaþlarýmý. Göz yaþlarým ýslatacak artýk kurak yalnýzlýklarý.
Yenilir , yutulur gibi deðil , adý üstünde sensizlik. Adý saklýmda biz/sizlik. Sen , siz oluyor da biz olmaya yanaþmýyor sessizliðin... Bak yine gözlerimin önünden geçiyor yokluðun. Kahretsin yine gidiyorsun. Kalanlar üþüyor sen bilmiyorsun. Kal be kadýn. Kal da ýsýt dünden yakýn olan yarýnlarý. Rüyalarýma gelmesen de olur , yeter ki ayný yastýðý paylaþ benimle...
Mevsimler hazaný gösteriyor. Gündüzler geceye düþman ,ömrümden birer saat arayla eksiliyor hatýralar. Sözler bozulmuþ , þiirlerin üstünü küf kaplamýþ. Kalemden dökülenleri yama yapýyorum kaðýtlara. Ellerinden düþen vedaya armaðan ettim uykularýmý. Þarkýlar dudaðýma düðümlü yokluðunda, varsýn ben bir kadeh fazla içeyim de sen dön bensiz ýslandýðýn yaðmurlarýndan.
Kýzýmýzý uyutmak için bestelediðin ninnileri , yüreðimi avutmak için söylüyorum geceleri. Haberin yok , çok özledim seni.
Seni , senden çok seviyorum diyordun. Þimdi benden çok mu özlüyorsun sevgili ...
| Doðan Yücetaþ Sosyal Medyada Paylaşın:
Doganyucetass Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.