bir sabah

6.45 te uyandý.
Ve bir zombi gibi doðruldu yataðýn içinden.
Öylece oturdu bir süre.
Kusacak mýsýn? diye sordum.
Hayýr, yatmadan önce kustum. dedi.
Bir þeye ihtiyacý olup olmadýðýný sordum.
Su istedi.
Mutfaða gittim ve bardaða doldurup getirdim.
Bir güzel içti.
Ardýndan ne giyicem? dedi.
Nereye gidiyorsun? bu saatte dedim.
Eve gitmeliyim giyecek bir þeyim yok!
Kadýnlarýn sorunu bu diye düþündüm. Asla yeterli elbiseleri yok. Üstelik bunun için sabahýn köründe ayaða dikiliyorum.
Bir bardak daha su istedi. Tekrar doldurdum, verdim.
Bu arada uykum kaçtý. Perdeyi araladým ve sokaða baktým. Herkes uykudaydý. On milyon insanýn çalkalandýðý þehir sütliman. Ýnsaný delirten þeylerin baþýnda sessizliðin olduðuna inanmýþýmdýr.
Akþam evde kalmalýydým. Ne giyicem þimdi? Dedi ben bunlarý düþünürken.
Allahým dedim. Yine baþlýyoruz...
Saat 7.00 Ne için bu telaþ?! Nereye yetiþeceksin?!
Nereye olucak! iþe tabii!
Pazar günleri çalýþtýðýný bilmiyordum. Dedim.
Yüzüme baktý. kýsa bir sessizlikten sonra hangi günde olduðumuzu sordu.
Pazar! Dedim.
Tekrar sordu. Hangi gündeyiz?
Pazar!
Son bir kez daha sordu. Hangi gündeyiz?
Tamam benden bu kadar. Deliliðe hiç bu kadar yaklaþmamýþtým.
Pazar günündeyiz. dedim. 15 Ocak Pazar. Sabah saat 07.00
Yaaaaaaa… Niye baþtan söylemiyorsun?
Günlerden pazar olduðunu bilmediðini nasýl bilebilirim?
Nereye gidebilirim sence bu saatte?
Bilmiyorum, ben tuvalete gidip kusacaksýn sandým.
Belki gitmemi istiyordun? Beni evden göndermek için söylemedin. dedi.
Kadýnlar, haksýz hissetmeniz için her durumda bir yol bulabilir miydi?
Sonra gülümsedi.
Gülümseyerek karþýlýk verdim.
Çok mutluyum. Dedi.
Ýçmek, bütün gün uyumak istiyorum.
Dolaptan bira çýkardým ve içtik.
Olaðan bir sessizliði taþýyan hava vardý dýþarýda.
Ve Sessizliði bozan bizdik.
Mutlu görünüyorduk birbirimize ve kendimize.
Tekrarý olmayan her an gibi deðerliydi o pazar sabahý.
Ve kimse
bir pazar günü ölmemeliydi!
Güneþ, bir kez daha doðuyordu.
Benim için, sizin için, kediniz için, atlar için,
Pazar günü için…
Sosyal Medyada Paylaşın: