elleri yakamda karanlýk bahçenin
birazdan yaðmur yaðacak
her þey ýslanacak
pencereler kapýlar
kiremitler saçaksýz kuþlar
eþikler taþlar
ve taþtan insanlar
sadece ümit edebileceðim
yumuþayabileceklerini
sýkýyor boðazýmý bahçe
kimliksiz bedenler görüyorum kimliksiz yüzler
her anahtarýn açtýðý sýradan kapý gibiler
aynaya dönsem yüzümü konuþur mu yerlerine
kendime bölmeden önce
dünümüze ihanet etti bugünümüz
dönüþ vakti þimdi
sýðýnmalý hayatýn öte yüzüne
üþüten anlarýn gölgesinden
yýkýlýyor bahçe
eski bir þiir enkazý altýnda
ne çok kaybediyorum sizleri
ne çok kaybediyorsunuz beni
bekliyorum sessizce
mor renkli çiçekler koyun kalbime
ki öldüðümü bileyim…
nevin koçoðlu