O bir anaydý. Kol kanat germiþti bir deðil iki deðil, tam yedi çocuðun üstüne titrerken.. O bazen bir kartal, bazen bir yuva oldu sevdiklerine... Fakat onun! Kaderi kara yazýlmýþtý onun ta doðuþundan. Ne sevmeyi öðrendi, ne de öðrenmeye hakký vardý onun.. Ve bir gün o! Bez bebekle oynarken koynunda buldu bir türlü sevemediðini… Ýþte o zaman baþladý, üzüntüleri kederleri dertleri ve acýlarý.. Ona.. Çaresizce zamana karþý karþý direndi. Ne pembe rüyalardan gördü, ne de güller arasýnda gezindi Viran bahçelerinde gönül eðlendirdi ve zaman doldururdu. tam yedi çocuðun üstüne titrerken.. Gün gün geldi horlandý.. gün geldi, acýlarýna kedere dayandý.. Fakat o anaydý O en çok’ da ondan dayandý. dayandý da, olan oldu, sonunda zamaný doldu Ve bir gün bile gün yüzü göremeden bu dünyadan ayrýldý. Geride kalanlar yapýlanlar hatýralarda kaldý.
A.Yüksel Þanlý er 22 Ocak 2012-01-22 Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.