Sen bir þemsiye açtýn, Yaralýnýn üzerine. O açýlan þemsiye deðildi; Gönül gözüydü insanlýðýn üzerine!
Sen bir palto örttün, Yaralýnýn üzerine. O örttüðün palto deðildi; Þefkat þalýydý insanlýðýn üzerine!
Sen bir yazma baðladýn, Yaralýnýn kanayan eline. O baðladýðýn yazma deðildi; Mýsra mýsra övgüydü insanlýðýn üzerine!
Sen Ýstanbul’un orta yerinde paltosuz, Üþürken bile sýmsýcak yüreðinle, Bize insanlýðýmýzý hatýrlattýn; Allah’ýn rahmeti inerken üzerine! Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.