GERÇEK
Uyandýðý zaman gökte yýldýzlar
Ýnsan düþünür : belki de Allah var!
Tanrýsal bir öpüþtür soken þafak.
Ne hoþtur insanýn bir gül açasý,
Koþan göklerde kuþ gibi uçasý,
Bulutlarla yaðmur olup aðlamak.
Gitmek, sona ermeden… bir zamanda…
Baþýboþ bir tekne gibi ummanda;
Fýrtýnalarda ne yelken, ne bayrak.
Fakat beni sen uyandýr, ey zeka !
Bak, iþte önümde her günkü çorba,
Ekmek, kaþýk ve kasesiyle bu aþk.
Sarhoþ eden, davet eden bu ölüm
Ýçinde ben salt bir ademoðluyum,
Korkan, ölüsünü hatýrlayarak.
Ey, ýþýðýn boþandýðý gerçek düþ !
Bütün zamaný kucaklayan öpüþ ;
Yaþamak… eken insan, veren toprak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Muhip Dıranas Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.