Duyduk ki takýlmýþsýn yaban elde çalýya; Gel dedik, dinlemedin; kör bir inat uðruna, Gittin, aktýn karaya; bulaþtýn akçalýya. Gel dedik, dinle ney’den, doldur sesi baðrýna.
Derviþe bühtan etme üstünden elini çek. Derviþ, ne nimetlerden, ne de kaçar seviden. Çaðý görüp yoðuran sever olmadan köçek. Sözüm bu, yalan yoktur; bak, öðren mesneviden.
Kibir, nefret bilmeyen, kalbi hiç paslanmayan, Vakti doðru anlarsa, kuruyup budanýr mý? Dinle! Felah bulamaz, nush ile uslanmayan, Bir kayaya toslarsa, bilmem ki, utanýr mý?
Gördük ki; kardeþimiz yanlýþlarda, uyardýk. Yazýk, söz dinlemedi; yere gömdü kendini. Kýzarak ve küserek; ona nasýl kýyardýk? Dedik; Hakk’a yakýn ol; terk et, þer efendini.
Sinirlenirsen eðer, git bir avuç toprak al; Ýnsanýn son duraðý olan þu mezarlýktan; Sür eline, yüzüne, ruh gitsin sen orda kal; Kurtulursun asabi dünyandaki darlýktan.
Öðrendik ki, a caným; candan kaçar olmuþsun. Vah dedik, vah bizlere; boþluk olur mu baki? Kendini tanrý sanýp, kendine yol bulmuþsun. Vah dedik, vah bizlere; kaybettik caný, vaki.
Üfle içten kamýþa, nefsimiz sürünmesin; O, nefesi duysun ki, uysallaþsýn her þeyle. Gel dedik, gel beriye; gönlün kir bürünmesin. Derdine deva gelir inan ki çalan ney’le.
Güneri Yýldýz (Elazýð, 10.01.2012)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Güneri Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.