Bana Gülmeyi Öğret Sevgilim

Perdeye astýðým hayalleri,
güneþ görsün odam niyeti açýþlarýyla,
korniþlerinden düþürüyorum günaydýnla..

Penceremden sýzan ýþýklar,
kaþlarýma kadar iþliyor bir anda.
Daðýnýk ve boþ yataðýma da vuruyor
sonra güneþim bir bakýþla,
solmuþ yüzüme aynalardan yansýyor..

Gün’eþim dedim,
aklýma yine sen geldin.
Nedense gökyüzü yüzün deðil ama bugün,
çatlamýþ vazomda duran gül,
gülüþün deðil.
Zaten hiçbir zaman olamadý ama,
bugün dikenleri bile battýðýndan güle
kýrmýzý gül de kanamýþ dalýnda,
kýrmýzýlýðýndan geç farkettim.
Belki gülersin ama,
gülmeni özledim..

Boþ sýrýtýþlarýmýn gamzeleri,
yanaðýma batýyor gözü kapalý tebessümlerimde..
Yaþamak senaryosunu deðiþtiremiyor kalemim.
Yalan gülüþler,
aðlama dilekçesini red eden gözlerin eseri..

Yine de,
birkaç bulut üstümde yine.
Kaþlarýmý iþleyen ýþýk azalýyor,
alev alev yanan gözlerin bile sönüyor.
Bir hayal daha düþüyor aklýma düþtüðünde,
ama gözyaþým hâlâ içeride duruyor.
Zorla giydiðim gülüþler yüzümü sýkýyor,
çýkartýyorum..

Yok böyle olmuyor,
beceremiyorum.
Bana gülmeyi öðret sevgilim,
öldüðüm tatlý, ýsýtan gülüþlerinde.
Tanrýyý kýskandýran diriltmeyi de unutma sonra,
gözyaþlarýmý silerek hayat verdiðin ellerinde..

Sevgilim,
bana gülmeyi öðret.
Ama yine de sen gül hep..

Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın: