yetim mutluluklar yurdudur kalbimiz
melekler kimsesizliðin ara bulucularý
fýsýldamýþlardý
çýkmayýn…
her þeyi yazmýþlar;
kapýlar açýldýðýnda
yollar karanlýktýr
bir lâmba edinin
amalýðýnýza pusula.
yeni bebekler doðmuyorlar
çocuklar bin yaþýnda
yaklaþmayýn
öfkelerine.
evler tekin deðil
direk üzeri kurulmuþlar
duvarlarda saatler
odalar sallantýda.
yürümeyin sokaklarý
koþun
köþe baþlarýnda eller deðiþirken
sahipsiz nefesler kesilir.
ne kalmýþ kurban olduðum
vakit düþmüþ hayattan
saçlarýmýz örülürken kesilmiþ
sözlerimiz daðýnýk
ne aradýk
neyi bulduk…
seni
beni
bizi
boðmuþlardý
dünyasýzlarýn kahkahasýyla…
bedensiz kör gözlerin sahibiyiz
gülemezdik…
dönelim geri
zafere aþk kaldýracaktýk
yetiþemedik cenazesine…