Hapsetmiþsin yüreðine düþlerimi vermezsin,
Dikenlerden ayýklamaz goncalarým dermezsin.
Adam gibi candan sevmez vuslatýna ermezsin,
Keder acý göz yaþlarým, seni sevme nedenim,
Heder ettin ömrümüzü bedbaht oldu bedenim.
Artýk deðer vermez oldun seviyorum sözüme,
Her sitemin zehir san ki kor düþürdün özüme,
Bundan sonra fal bakarsýn kahve uzat közüme.
Þu baðrýma kýrbaç oldu her hüznün ve alayýn,
Sürgünlerde senle ömrüm bu mu bana balayýn?
Eðer gülsen bu dikenin sol yanýnda yataydýn,
Yahut beni sevmeseydin köle diye sataydýn,
Diyeydin ki; “aþkým deðil ufacýk bir hataydýn”.
Neyle yesin þuh tavrýna uymaz antik eseri,
Ýmajýna rüküþ düþer bu derbeder serseri.
Öyle ise topla madem, bizi bizden yak gitsin,
Gereksiz bir eþya farz et ,küllerimi at bitsin,
Sahip çýkma bu bedene tükenerek hep yitsin.
Hayatýndan atýlmaya müstahaksam avutma,
Kýrýk dökük bir sevdanýn ninnisiyle uyutma.
Tattýrdýðýn her ýstýrap senden gelen cilve naz,
Ýçerine büyümezsem taþ kalbine mezar kaz,
Baþ ucuma; “sevemedi adam gibi” diye yaz.
Her anýyý derine göm ,bir hiç olsun bedenim,
Eðer bir gün öleceksem sen ol benim nedenim.