Dün Gece

Dün gece ilk defa karanlýktan korktum.
Hiç beklemediðim bir anda gitti çünkü elektirikler..
Sonra gidiþini hatýrlattý bana o anki çaresizliðim.
Ama alýþmýþtým artýk,
uzunca bir zaman geçti üstünden. Unuttum.
Hatta ýþýklar söndüðü zaman aklýma senden önce geldi,
mumun ve çakmaðýn yeri.
Doðrudan mumu aradým ben de.
Hemen de buldum zaten.
Anlayacaðýn seni hiç aramadým.
Çakmak dedim, koþtum.
Vestiyerdeki kül tablasýnýn içine düþen çakmaðý çýkardým ve yaktým.
Gözüme kaçan izmaritlerin baskýsýyla öksürürken söndü.
Yine korktum,
gölgeme sarýlacaktým korkudan
ama artýk gölgemde yoktu o an,
ben de aðladým..

Dün gece ilk defa tuvaletin dýþýna iþedim.
Ýçimdeki çocuk dýþýma çýkmýþtý adeta.
Haylaz, tembel ve çok pis.
Üþendim her zaman,
üþendim her þeyde.
Dýþým, içimdeki çocuðu baþka yâra aþk almaya gönderdi bir de.
Dinlemedi,
üstelik isyan etti.
Ayakta uyutmuþtum onu ve kendimi,
geleceðin yalanlarýyla. Tek baþýma peydahladýðým içimdeki çocuða
annen gelecek demiþtim, gelmedi.
Aðladý içine kapanýk içimdeki çocuk,
ben de aðladým..

Dün gece ilk defa þiir yazmadým.
Gelen ilhamlarý öldürdüm beynimde.
Kimini dudak uçuklatan küfürlerimle kovdum,
kimini de küfürümde boðdum.
Çokta þiirimdeydi hayat.
Yazmaya deðen her þey uçmuþtu bir kýþ günü üþüyen ellerimden,
zaten mürekkebimde uçtu hemen ardýndan.
Silinik yazýlmýþ satýrlarda can çekiþiyordu þairliðim.
Jupilemi isteyen kalemim artýk aðlamýyordu yazarken,
kaðýt omzum da ýslanmýyordu kalem yaslanýrken.
Kurumuþ gözlerimi içinde binlerce aný saklayan fotoðraflar doldurdu.
Baktýkça kalbimde flaþlar patlatan,
o anlarý tekrar tekrar yaþatan,
fotoðraflar da yüreðimin yangýnýnda yandý.
Alevler arasýndaki þiirsel çýðlýklarý..
Dinlemedim,
duymadým,
kurtaramadým.
Elimdekileri de kaybetmiþtim artýk,
aðladým..

Dün gece ilk defa aðlamayacaðým dedim sonra.
Gözlerimi tehdit ettim kalemimle,
gözyaþlarýmý da silgiyle.
Acýtan, kanatan ne varsa silmeye çalýþtým ellerimle.
Þiirler teker teker yandý sobamda,
sobamda yandý yüreðimde.
Bir þarký fýsýldadý kývýlcýmlar, içim cýz etti aðlayacaktým. Gözümden bir damla yaþ akmadý,
zaten bileklerimde iflasýn eþiðindeydi.
Ýçim ýslandý sonra yavaþ yavaþ, kalbimin alevi de sönmeye baþladý.
Sustum.
O an anladým içe doðru aðladýðýmý,
ama unutmuþtum içimde, içimdeki çocuðu.
Çok geçmeden boðuldu.
Ben de aðlamadým bu sefer,
boðuldum.. !

Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın: