Parmak aralarýmýn paslý boþluðuna bakýyorum. doldurulmasý gereken bir yar’a gibi, bandýnýn da seni seviyorumlar olduðu.. hiç kanamadý ama acýyor. yalnýzlýk çizdi belki de, silinemiyor, öpünce geçmiyor.. bu yüzden ellerim platonik öpüþler kusuyor duvarlarýma. kýrmýzýlýðýndan görüyorum pürüzlüðümü. Duvarlar da yalnýz. ’ne kadar da yalnýzým ben’ diye baktýðým aynam oluyor gecelerde.. kendi boþluðumu görüyorum, kendi gölgemi.. ýþýk vurdukça bedenime, gölgem çýkýyor bedenimden. hem de ruhuma yakýn bir yerden. caným acýyor.. caným, iyi misin ? caným, deðilsin. çünkü canýn deðilim..
gölgem benden farklý bir þekil duvarlarýmda, gýcýrdayan parkem de haykýrýyor aslýnda.. sustum. aðzým bozulabilir, kendimi tuttum. tamir etmem gerek dilimle.. diþlerimin limonunu sýkan bir öfke, belirsiz.. ekþimiþ bir surat ifadesi, þekilsiz..
hâlâ asýlan yüzüm duruyor gamzelerimde.. cesette birden beliren ölü bir gülümsemeyle yalnýzým, gölgemle bile..
Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.