bomboþ ruhun ortasýna
diþlek haliç açýlýr tüm haþmetiyle
can sýðýnmasý derinliklerinde
bir çocuk gülümser
ve
çið damlasý dökülür seherin yüreðine
dudaðýnda fýrtýna yosunu kurur
rýhtýmýnda bekleyen ebabilin
sarý safran kokar gecenin saçlarý
uzaktan
balýkçý teknesinde tütsülenir sabah
hiç görmediðim kýz kulesine nazýr
elimde geceden kalma hüzün þiþesi
dibine damýttýðýmýz hayat güneþi süzülür
kor kýzýl alev
içtik bir yudumda yaðmurun gamzesinden
ab-ý hayat nefesinde güler þafaðýn perdesi
mor karanfilde açarken günahýn rengi
rahmet kapýlarý sonuna kadar açýk
zehir de sen/bal da sen…
aþktan yana sarhoþtuk iþte !
zaman eteklerinden sýzdýrýr hasretini
iki dað arasýnda ötelediðimiz gözlerini
ve
usul usul süzülür semaya
mor karanfil rengi kadýn
mavi karanlýðýna göz kýrparak
savrulur bohem gülüþü
izbe bir yýldýzýn dirseðine dokunup
ummana boþalýr evren
yýldýz yaðar kurumuþ dere yataklarýna
doldurur ruhumu adýn
mor karanfilli kadýn-ý-m.
ÜMMÜ AÞCI
(üma)