VERANDA DAKÝ ADAM
Dolmadýr Anadolu’mda verandanýn adý,
Otururdu her sabah ihtiyar dolmada,
Ýç çekerek hüzünle seyrederdi kuru avluyu.
Avlu kuru avlu boþ yok güzellik,
Ne bir gül ne çimen ne çiçeklik,
Canlanýr hayalinde istediði yeþillik,
Hüzünlenir kurak ve bakýmsýzlýðýna avlunun.
Bir tarafta kendi çocuðu yanýnda oðlundan torunu,
Oynarlar bu kurak ve boþ avluda.
Yine hüzünlenir adam bakar onlarýn geleceðine,
Yoktur hiç ümit yeþersin bu çoraklýk,
Sýkýntýdan olsa gerek ter basar adamý,
Beklentisi yok ki gelecekten umut baðlasýn.
Ruhu sýkýlý paylaþmak gerekir birileri ile,
Yalnýzlýðý uzak kýlmak için yarene dosta,
Gözleri dolar aðlamaklý dolmadaki koltuðunda,
Ne ahbabý kalmýþtýr ne de dertleþeceði yoldaþý,
Hepside fani olup terk eylemiþler dünyayý.
Oðlu ve torunu oynaþýr boþ avluda,
Paylaþmak için geleceði anýsýnda sessizce,
Pekte parlak görmez sonucu seyreyler sessizce.
Su çeken kadýnýn çýðrýktan çýkardýðý gýcýrtýsý,
Uyandýrýr adamý hayal aleminden,
Çeker içini derin bir ah ile siler mendili ile,
Kuruyan gözlerindeki umutsuzluk yaþýný.
Senelerin acýlarý omuzlarýnda yük gibidir,
Yaþlý köhne hatýralarýna gebe gibi,
Ona da babadan mirastýr bu boþ ve kurak avlu,
Baktýkça dolmadan bu virane avluya,
Geçmiþi görür canlanýr iyi ve kötü günleri.
Kendiside miras býrakacaktýr oynayan iki küçüðe,
Yine dalar eskilere böyle gelmiþ böyle gitmemeli,
Doldurmalý içini yeþertmeli avluyu,
Uyarmalý gençleri kararmasýn içleri.
Babam oturmuþ ben devam ettiriyorum bu adeti,
Deðiþtirmeli bu düzeni bu zihniyeti.
Durmuþ Karabaðlý
Yeniköy-1985
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.