I.
Konuþacak neyim var ki
O’nu konuþup dururken içim
Ondan uzak, ona yakýn…
Gün ayný gün ve hep ayný
Onun gözlerime astýðý resim
Ayrýlýk, ayný ayrýlýk
Hüzün ayný hüzün
Var mý ki yarýnýn bir baþka adresi
Aynýyken tablo ve duruyorken
Ömrümün duvarýnda
Kýyam ettiðim, kýyametim…
II.
Nasýl desem, nasýl anlatsam bilmem ki
Rüzgârlarýn sert estiðini yüreðimde
Nadas zamaný
Yaralý omuzlara koþtuðumu nefes nefese
Toplayýp yaralarýný, hasada inat
Yaralarýmýn kabuðuna sardýðýmý
Sýzladýðýný içimin
Ve çaresiz kaldýðýmý…
Artýk, gümüþmüþ de adým
/yeni öðrendim/
Oysa griliðime razýydým
Razýydým da tükenmiþliðime
Bulaþmasaydý üstüme baþýma
“Fazla geldi!” dediðim
Onca hüzün, onca keder…
Hem oyunlarým vardý benim
Kendi kendime oynadýðým
Avunmak için yetmese de
Avunduðuma inandýðým
Nerden çýktý þimdi!
Oynamak zorunda kaldýðým
Tamburun üstüne
Bir baþka oyun…
III.
Yoruldum!
Yorulmasam, konuþacak çok þeyim olurdu daha
Ýçimde çýkýnladýðým, yüzlere söyleyemediðim
Sevgilerim, nefretlerim
Kahýrlarým, kahrettiklerim
Kýz kurusu söylemlerim belki…
Yoruldum
Ayaklarým da yorgun
Tabanlarýmda uzun yýllarýn sýzýsý
Sözüm de geçmiyor dizlerime üstelik
Yýkýlmak, an meselesi...
IV.
Önceleri, týrnaðým taþa deðmesin derdim
Çýkmadan önce karþýma hayatýn ucube yüzü
Üstelik düz duvara týrmanýrým sanýrdým
Dökülmeden önce üstümden
Gücüm kuvvetim…
Ama þimdi deðsin!
Týrnaðým da baþým da taþa
Düþsün yakamdan bir bir
Umutlar
Beklentiler
Eller!
Sussun da hayatýn sesi
Çünkü susmaya
Ýhtiyacým var…
V.
Belki de
Susmadan susmak, en iyisi
Gümüþken adým
Griyken nefesim
Neyim var ki konuþacak...
Saadet Ün – 25.12.2011