Parmak aralarýmdaki boþluktan utanýyorum týrnaklarýmý asýldýkça özlemin ojelerinin rengini hatýrlatýyor sýzan kaným.. birbirine kenetleyeceðim zaman duruyorum.. her seferinde sessiz ve sedasýz olduðu için ellerimi ceplerimde unutuyorum kýpýrdýyýþlarýný duyamýyorum artýk kalbim kadar.. çünkü boþluktalar.. kalbime doðru uzanýyor ellerim yerinden sökmek için biliyorum, göðsüm yarsa sökecek ama sen yâr olduðun için sökemiyor atýlamýyorsun ki kalpten, kendimden bedenimde ruh eþimden çok ruhum gibisin sen git diye içimden illa ölmem mi gerekir ama intiharlar da öldürmez ki beni her teþebbüsüm baðýþýklýðýmdýr ölüme gidiþlerin geldikçe aklýma kalýþlarýma kalýrým yine kalmak fiilini benimserim mecazýný öldürüp yalnýzlýðýmla onu da cinayetime ortak ederim ve bu yüzden karar kesin müebbet yalnýzým..
tek fark kalbinde deðil de dört duvar odamda olsun, en azýndan odam kalbinden de tenha..
Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.