44 SATIR YETER Mİ?

Dün öðle vaktiydi, çýktým yola,
Güneþ üstüme yaðýyordu adeta.
Baktým, günün havasý yerinde,
Biraz göreyim dedim, gezeyim de.
Aksine yukarý aktým ýrmaðýn,
Býraktýðý yeri dolaþtým Atamýn.
Tam kaleye girecektim ki; birden,
Bir ses duydum ileriden.
“Dur” diyordu bu ses ta karþýdan,
Neye uðradýðýmý þaþtým bakýþýndan.
“Yasak” dedi “ giremezsin içeri,
Burasý tel örgüsüz ama askerinin yeri”.
“Tamam” dedim döndüm oradan,
Yönümü deðiþtirdim o kapýdan.

Biraz ilerideydi yeþil bir koru,
Yürüyerek aldým taþlý yolu.
Ýniyordum ki, aþaðý, merdivenden,
Yazýlý taþlar gördüm mermerden.
Otlaklýklardan daldým taþlara,
Baþladým okumaya merakla.
Ýþte o an; “ keþke” dedim kendi kendime
“Bir yel esse de götürse evime”.
Bunlar Atalarýmýn kanlý mezarlarý,
Mezar deðil, üstü duvar taþlý.
Ama dedim ki; “insaným, belki yanýldým”,
Oradan geçen bir ihtiyara sordum.
Bana” doðru kýzým doðru” dedi,
“Þehit mezarlýðýdýr bu, hem de çok eski”.
“Ah”! Dedi içimden bir ses ”ah”!
Kaybolmuþ insanlýk, olunca sabah.
Yoksa unutulmuþ mu kefensiz yatan,
Unutulmuþ muydu dökülen al kan.
Meðer her þey ne basit imiþ,
Eyvah! Benim þehidim boþuna ölmüþ.

Unutulmuþluðu unutup, bir gece,
Birkaç kiþi üstünde içer, kýrar bir þiþe.
Bilmez ki; mezardaki þehidim sancýlý,
Gafil mezeciler olur þimdi sancýlý.
Bilmez ki; içtiði içkinin esamisi sorulmaz
Gafletten uyanamamýþa, helallik sorulmaz

Ey þehidim; sen alýnma üzülme hiç!
Gafiller de oldu inan ki þimdi bir hiç.
Þu bir gerçek ki; bu vatanda ey þehidim!
Yepyeni bir nesil var þimdi; onlar ümidim.
Ekim 1998



Sosyal Medyada Paylaşın: