Orta halli bir ailenin oðlu olarak geldim bu dünyaya Anne, babamdan uzak geçirdim çocukluðumu, ninemin kollarýnda Orta þekerli geçti gençlik çaðým Hasret asýldý yakama, uzaktý sevdiklerim Orta yolunu bulamadým hiç mutluluðun Hayatýn güzelliði meðer; hüzün ve efkârda gizliymiþ Orta yaþlý bir insanýn yaþamdaki Orta noktasý dökülen gözyaþlarýymýþ
Baþa dönelim
Bir bankta otururken görmüþtüm seni elinde Marc Levy´nin romaný "Umudun Çocuklarý" Ve sen kitabýn bir parçasýydýn sanki Baþ döndürücü güzelliðin ve o masum gülüþün Baþ etmeye çalýþýrken sana doðru bakma isteðiyle Yakalanýrsam vereceðin tepkiden de çekinmiyor deðildim Her gün ayný saatlerde seni bekler olmuþtum Baþ aþaðý düþtüm herhalde bilmediðim bir kuyuya Baþ belasý bir aþk aldý yine beni kollarýna Þu an senden kalan okuduðun o roman Baþ ucu kitaplarým arasýnda Baþ tacý yaptýðým söylenmemiþ sözler Okunmamýþ yapraklarda
Bir gün Son derece sessiz geldin Yalnýzlýðýma hiçbir duyguyu yaklaþtýrmayacaktým Yemin etmiþtim Son kez Son bir þey söyleyeceðim dedin Son görevimdi belki dinlemek bilmiyorum Ve saklamak hislerimi Son nefes gibi dudaðýmda esti dudaðýn Ve gözlerinde, gözlerim Açýldý sayfalarý rüzgardan romanýn
Baþ belasý aþk,... Orta yaþlý bir insanýn Son sözünde
Kapandý kitap...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayfun54 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.