benim öğrencilerim.

benim öðrencilerim hep güzeldi.
sevgi doluydu.
çünkü onlar çocuktu.
zamanýmýn çoðunu bahçede geçirirdim.
gözlerim koþaný, güleni,
oynayaný deðil.
bir kenarda sessiz duran,
yalnýz ve üzgün olaný arardý.
usulca yaklaþýr,
derdini sorardým.
kimi konuþur, kimi susardý.
susaný izlerdim,
içimde buruk acý.
kim bilir, ya açtý, ya evde sorun vardý.
belli ki küçücük kalbi, kýrgýndý.
belki de çocuk yaþta, umutsuzdu.
belki de içi öfke doluydu.
sevgiyle gözlerine bakarken,
þefkatle uzanan elim, onlara umut olurmuydu?
bilemezdim.

yaðýz bir delikanlým vardý.
kendi gibi güzeldi, adý.
sürekli geç kalýrdý.
utanarak yerine oturur,
bir süre öylece kalýrdý.
bir gün,
nedenini sordum.
gözleri doldu, titreyen dudaklarý,
önce konuþmadý.
zorlamadan,
sevgiyle yaklaþtým, anlattý…
gözleri dolu, dolu olmuþtu.
bende,
bende ondan farksýzdým,
ama sakladým.
istediðin zaman gel dedim.
gülerek gitti.
biliyordum, artýk içinde huzur vardý.

okulun bitiþ zamaný,
tören yapýlýyor.
yaðýz delikanlý, derece yapmýþ.
tebrik ettim, bana baktý, bende ona.
bakýþtýk sadece.
gözlerimiz konuþtu, dudaklar suskun.
siyah gözlerindeki sevgi dolu bakýþlar yokmu!
hayatýmda aldýðým en güzel hediye,
madalyam bu olmuþtu.
aslýnda okuyan bendim.
çocuklarýn sevgisiyle,
mastýrýmý, doktoramý yapýyordum.
kendi benliðimin, eksik kalan yanlarýný,
burada tamamlýyordum.

ben de büyüyordum,
farkýnda olmadan.


Mehmet Macit
20.11.1995
Güncelleme
06.12.2011








Sosyal Medyada Paylaşın: