ateþi ve soðuðu kaynaþtýrdý toprak kan ve gözyaþýný da sindirdi hepsini usulca insan üfürdüm uçtum bir çadýr duldasýnda
ah gözleri gülemeyen umudum sen ki dört demir direk beþ parça telis gölgesinde tutuklu iken tenine ayaz taþýyan her kar tanesi bilesin taa yüreklerde erimekte
metruk mahpusuna ateþ düþende binlerce köz basýlan binlerce baðýr birinci derece yanýk teninde utancýmýz yüzümüzden yerlere düþmüþ gör ki taa yerleri süpürmekte
iklimsiz bir coðrafyadýr þimdi yaþam açacaðý vakti bilemeyen tomurcuk insan gözyaþlarý topluyor kýrýlmýþ aynalardan bir kilidin içinde usulca dönerken zaman
sen penceremi týklatan kiraz aðacý avuçlarýmdaki mor hercai yüreðimin buz aklýðý içimdeki kar yangýný insanlýk ne yana düþer söyleyin hadi
bir toprak ki çocuklarýn gözyaþý gözünde donar bir toprak ki çocuklarýn gözyaþý gözünde yanar söyleyin ateþ düþmüþ cümlelerim umuda kaç yüz bin var?
Nevin Koçoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevin Koçoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.