güneþin perdesini çekivermiþler
fersiz sabahlar geçiyor dolanarak çatýlarý
dört mevsim poyraz
en iyisi sevgini içine akýt
senin utkun karanfil
senin utkun beyaz
yabanýl yüzler barýndýrmaz koynun
ölümün ürküten ritmiyle dolaþma
sokaklarý kovalama çocuk, yetmez nefesin
karanlýk gölgeler can topluyor bulvarlarda
kendine yolculuk yapan kentler
kangrenli kentler
sonbaharýn sarý cinneti parmak uçlarýnda kayýp kentler
kapamýþ gözlerini
evler
yýkýlan evler
gözler kör, duvarlar saðýr
suskular ürkünç korkular aðýr
sorguyu bitirmiþler
yorgunlar kýrgýnlar
soðuk ellerine tutunmuþlar erteli düþlerin
aynalar sýrsýz zaman hýrsýz
közleyip içindeki geçmiþi kim söz edebilir
kimse anýmsamýyor ki güneþ içilen pýnarlarý
testereler výnlýyor tepemizde
kýzýlca kýyamet
yonga oluyor talaþ oluyor deðerlerimiz
yetimliðini bu tükeniþler doðuruyor çocuk
aç demez tok demez kaynar hüzün bulutlarý
sakýn kaybolma
senin yüzün ufacýk
senin yüzün ufuk mavisidir çocuk
iz sürmek zordur karanlýðýn sonsuzluðunda
yorgun bir sabýrda bakýþlar aðlar
üþümüþ yaðmur damlasý olur gözyaþlarý
kurumuþ kederler döker kalpler
ve bu kentlerde ölünür gece yarýlarý
eþikten dönen baharlarý
intihar eden salýncak aðacýný
topraða mühürlenen canlarý
ah bir anlatabilsem çocuk
ah bir anlatabilsem
kursaðýmda sýkýþýp kalan çýðlýklarý
ellerimden sessizce boþalan ýrmaklarý
ah bir anlatabilsem çocuk
ah bir anlatabilsem
Müsadenizle