Hiç gelmeyecekmiş gibi hissettiğimden beri,
O ölmüş gibi düşünüyorum.
O halde DNA’ma kadar yetim kaldım.
Bunu kabullenmek daha acılı olsa da,
Daha kısa sürüyor.
Geceyarısı uykumu bölen kabuslar,
Ağlamama neden olan bu yalnızlık duygusu
Bana her dakika işkence etse de,
Zamanla alışıyorum zamanın acısına.
İçime hapsettiğim her duygu için
D tipi bir cezaevi açıyorum.
Ve içimde ne varsa idam etmek istiyorum.
Hayat yeni yılda bir sürpriz daha yapar belki,
Belki o zaman bir şeylerin düzeleceğine inanırım.
Benden her şeyimi alan da bir yılbaşı gecesiydi.
İşte o gün her şeye bağlanmamak gerektiğini anladım.
Bir gün mutlaka biteceğini,
Fazla hayal kurmamak gerektiğini öğrendim, umutlanmamak.
Artık hayaller de seçici geçirgen o yüzden, umutlar da...
Çünkü artık hayat; yokluğunun ’artık’ları.
Bir şeyler daima eksik ve bunu her zaman içimde hissedebiliyorum.
Boşver. Alıştım artık.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.