YALNIZLIĞIN EN'LERİ

Sadece yalnýz kaldýðýmda geliyorsun aklýma
Ýçimi kanatan, parçalayan depresyonlarýmda
Bitmek bilmeyen kabuslarýmýn karanlýðýnda...
Rutubetli duvarlar arasýnda hatýrlýyorum seni
Pencereme düþen bir yaðmur damlasýnda
Ya da yüzüme çarpan rüzgarda...

Yokluðunun üstüme çökmesinde
Ve acýnýn vücudumu kavramasýnda
Yalnýzlýðýn en’lerinde,
Yani yapayalnýzken
Özlüyorum seni...
Dinlediðim þarkýlarda duyuyorum sanki sesini,
Okuduðum her þey senden gelen bir mektup
Kalemler senin için yazýyor
Ve senin için dönüyor dünyam.
Yaðmurlar benim gözlerimden düþüyor içimdeki þehre
Güneþ sadece sana doðarken
Belki yeniden karþýlaþýrýz diye
Kendimi caddelerimde buluyorum
Ne zaman güneþ doðsa benden sana...

Her umutsuzluðun sonunda seviyorum seni,
Ýçimde "ölüm" doðduðunda
Travmasýndayken sarsýntýlarýmýn,
"Sensizlik" nöbetlerinde
Seviyorum seni
Baðýmlýsý olduðum bir madde gibi
Sensiz yaþayamazmýþým gibi
Krizlere sürüklüyor beni, yokluðun!
Sensizliðe direnç gösteremiyorum...
Tamamen müptela’n olduðum þu hayatýmda
Beni kendi aklýmla býrakma ...
[[M.ALTIN]]
Sosyal Medyada Paylaşın: