Ayrılık Ertesi

Vizyondan kalkan aþkýmýn
afiþlerini söküyorum duvarlardan,
resimlerini yakýyorum baðrýmda..

Ayrýlýk ertesi, ayrýlýyorum odamdan.
bilmediðim sokaklarda,
adýný bile bilmediðim insanlara soruyorum seni..
gitti diyorlar usulsuzca,
deli sanýp gülüyorlar bana..

Yolda herhangi bir yerden gelen,
herhangi bir þarký da
buluyorum seni..
ama köpek uðultularýný,
ve ruzgarlarý susturamýyorum..
sesini kýsamýyorum gecenin
sesim kýsýlýyor..
çatlamýþ dudaklarýmýn arasýndan
sýcak nefesimle beraber çýkýyor özlemim..
özledim..

Özledim derken daha da üþüyorum.
çünkü özlemin soðukluðu da ekleniyor üþüyüþlerime..
buz kesilen
dilim soðuktan tutunuyor diþlerime,
kar beyazý diþlerim donduruyor gülüþlerimi..

Ölüm beyazlýðýna bürünen bedenimle de,
titreye titreye yürüyorum geceye.
gece beni istemiyor
gittikçe gündüzü de yetiþemiyorum..
sen gittikten sonra
her þey sana güvenip gidiyor..

Ve gidiþinle de cesaret buluyor satýrlarýmýn her hecesi,
takvime de yeni bir gün daha ekleniyor
ayrýlýk ertesi..

Ahmet Kastancý.
Sosyal Medyada Paylaşın: