Gece mi Karanlık Yoksa Yalnızlığım mı?

gecenin saðýrlaþtýran sessizliði dokunuyor kulaklarýma,
odamýn ýþýðýyla tavana dikiliyor gözlerim,
uykusuzluðumun güneþi oluyor...
kapýnýn gýcýrtýsý da farklý melodilerle gýcýrdamaya devam ederken,
yoldan geçen arabalarýn anlýk motor sesleri
anlýk hayallerimi götürüyor çýkmaz sokaklara...

sobanýn sönüklüðü üþütüyor,
takvim yapraklarýný koparýnca da zaman geçmiyor
hâlâ gece...
hâlâ karanlýk...

cýrcýr böceklerinin uðultusuzluðu,
simit satan çocuklarýn iþine geliyor...
gevrek! diye baðýrýrken zorlanmýyorlar.
oysa ben susarken zorlanýyorum...
sessizliðin dilinden anlayan ben
çenesi düþük susuþlarýn prangalarýný kýramýyorum..
yýldýzlarý gözlerimle gökyüzüne çivilerken
ellerime vuruyorum...
ellerim boþlukta kanla karýþýk kýrmýzýlýðýný arýyor...
baþýmý koyduðum yastýk
intihar düþünceleri beynime enjekte ederken
esniyorum...
içimdeki çocuðun masalý mutlu bitmediðinden
anlatamýyorum...

saçýmý baþýmý yolarak geçen saatlerin ardýndan,
þiþmiþ gözlerimin bulanýklýðýný siliyorum.
gözaltlarýmý mora boyuyor gece.
beðenmediðim renk cümbüþleri,
üþüyen bedenin kefen beyazlýðýyla son buluyor.
saat gecenin bilmem kaçý olmuþ,
hâlâ uyuyamýyorum...
ve gece mi karanlýk yoksa yalnýzlýðým mý?
hâlâ anlamýyorum...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: