Saatlerin durduðu Güneþin hiç batmadýðý an geldiðinde; Kalmýþsa bir içimlik suyunuz, Bir lokmalýk yiyeceðiniz Hemen yiyip içiniz.
Saatler durduðu zaman Nefessiz kalýr tüm kainat Yokluðun o korkunç rüzgarý Son defa bin hüzünle eser.
Artýk her þey donmuþ gibidir, Sonsuz duraðanlýða mahkumlar Hiç kimse bilemez, hesaplayamaz da, Donmuþluðu“Ondan” baþkasý canlandýramaz.
Sorulmasý kadar düþünülmesi de Hiçbir hesaba, kitaba sýðmaz; Zaman durduðu için, tüm saatler de çalýþmaz Neyin mahkumiyetini yaþar kainat bilinmez.
Þuna – buna deðmiþ kirli insan eli, Her dokunuþta biraz daha kirletmiþ herþeyi, O güçlü tabiat çevirmiþ gerisin geri, “Alýn kirlerinizi” diyerek bize iletmiþ.
Gerçekten beceremez miydi insan Doðduðu gündeki gibi temiz kalmayý? Becerebilirdi, þeytanlýða özenmese, Þeytan rolünü deðil, insan rölünü benimseseydi.
Böylesine kararmazdý ufuklar, Ak la kara birbirne karýþmazdý, Kurtuluþ güneþinin doðuþu böylesine gecikmez, Ýnsanlar bu denli doyumsuzlaþmazdý.
Kemal Polat
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.