VAY ÖMRÜM

Hayatýn baharýnda dalda açan çiçeksin,
Ruhunda kelebekler, uçar neþeli kuþlar,
Bilemezsin ki nasýl bir meyve vereceksin,
Hayalini nakýþlar, süsler en güzel düþler.

Ýlkbaharýndan yaza kaymak olur her yanýn,
Kaymaðýn da yayýlýr, içilir de ayranýn,
Hasat derilme çaðýn, demindedir devranýn,
Hayat ödüllerini baðýþlamaya baþlar.

Zannetme güzelliðin böyle uzun, kalýcý,
Belli bir çaðýn vardýr parlak ve göz alýcý,
Zaman geçer uzuvlar asýlýrlar kýlýcý,
Eskiyen duvarlardan damlar baþýna taþlar.

Yüzlerine çizgiler, baþýna karlar düþer,
Ýncilerin sökülür zamanla üçer, beþer,
Bir gün bir yerin aðrýr, bazen bir yerin þiþer,
Hýzýn azalýr gider, adýmlar geri iþler.

Dizinde derman kalmaz, her adýmda sökülür,
Bedenin suyu çeker, iskeletin bükülür,
Dalýn, yapraðýn solar, parça parça dökülür,
Sonbaharýn da biter, dama oturur kýþlar.

Ömründen bir sermaye kalmayýnca elinde,
Kazý koz, tavuk horoz, aklýn þaþar dilinde,
Yanlýþýný anlarsýn dinleyenler gülende,
Duygulanýp dalarsýn, akar gözünden yaþlar.

Ama ne gelir elden, kalmadý dayanaðýn,
Baþýnda kara duman, her zaman karlý daðýn,
Tepeden týrnaðýna her taraf darmadaðýn,
Ýlerisi, gerisi hep yüreðini haþlar.



Sosyal Medyada Paylaşın: