odamdan içeri girdim ve resmin yerdeydi... cam açýk kalmýþ esen rüzgarla da düþmüþ küfrettim!
kýrýk bir çerçevenin içinde kýrýlan camlara raðmen saðlam kalan gülümsemen hâlâ gülebiliyordun...
dayanadým o gülüþe yerden aldýðým an öptüm dudaklarým kanadý batan camlarýný yalnýzlýðýmla ayýkladým. artýk sevmediðini de o zaman hatýrladým... evet, sevmediðini hatta gittiðini... aðladým çünkü anladým özlediðimi. bu özlemi öldürmek için de resmini yakmam gerektiðini... ama yakamadým... bakýp bakýp aðladým çerçeveyle beraber bende kýrýlmýþtým kanadým...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.