Kurdum tezgâhýmý garip bir köþe baþýnda,
Adýmlarda endiþe hastane yokuþunda.
Kimi yoksul nefesiyle týrmanýyor yolu,
Kimi yorgun halde arkadan baðlamýþ kolu.
Dumaný tüten üç baþ yavaþ yavaþ kalkýþta,
Bir de deli hem söylemekte hem de alkýþta.
Havada hafif çise aralýðýn kýþýnda,
Eli felçli dilenci hastane yokuþunda.
Kucaðýnda annenin güzel yüzlü bir çocuk,
Belirgindi sabinin dudaðýndaki uçuk.
Anne þefkati gözlerinde tüten bir buðu,
Beyaz örtüsüyle gökyüzü gelinlik bir kuðu.
Bir gariplik var bu mevsimde göçmen kuþunda,
Öksüzdür insanlar ki hastane yokuþunda.
Kaldýrýmlar peltek konuþur çöpler avare,
Gülen yüzlerdir burada bir vakitlik kare.
Saygýn kiþiliklerde vicdan yoklarý oynar,
Bu mekânda yolsuzluk tek makamlarda kaynar.
Düþmeye görsün fakirlik hane kursaðýna,
Mayýndan zehir döþerler bil baðýrsaðýna.
Kimsenin umuru deðmez deva arayana,
Gelin uykuya dalmýþ yalnýzlýkta kaynana.
Yürüyor paltolu adam kasketi baþýnda,
Sümkürdü yere mahlûk hastane yokuþunda.