Yokluğun

Yokluðun,
Kaðýt ve kalemlerle tanýþtýrýyor boþluktaki ellerimi.
Ýlham dolduðunda þiirsel cümlelerime,
Farketmeden gizli özne yapýyor seni...

Adýn geçmiyor ya,
Daha az caným yanýyor yazarken.
Daha az geliyorsun aklýma,
Aklým yerinde oluyor bu yüzden.
Ve engel olmak kolaylaþýyor,
Kontrollü bir þekilde akýyor gözyaþlarým...
Yanaklarým daha az ýslanýyor,
Islatýyor üzerimi...

Yokluðun,
Beraber dinlediðimiz bir þarký çalmadýkça,
Beraber izlediðimiz bir film oynamadýkça kanallarda...
Can sýkýntýsýndan baþka sýkýntýlar vermiyor.
Unutuluyor gibi oluyorsun çoðu zaman,
Sonra bir þey muhakkak hatýrlatýyor ama seni,
Bir þey muhakkak kaldýrýyor yaralarýmýn kabuklarýný...

Kalbimin kýrýklarýný,
Yaralarýmýn kabuklarýyla beraber topluyorum geceleri.
Karanlýk, zifiri...
Ellerim, avuçlarým, her yaným kan...
Üstüm, baþým ýslak...
Yoksun çünkü,
Yoksun bu aþkýn devamýnda...

Tekilim...
Bu yüzden yetemiyorum,
Dayanamýyorum çoðul acýlara,
Farkettim...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: