Kýraç yalnýzlýðýmýn, topraðýnda inlerken
Avlumun taþýndaki, kýrlangýçlarým ölür.
Müzmin yakarýþlarým, vicdanýný dinlerken
Yanýlgýmýn kaðnýsý, atlasýma gömülür.
Yazgýmýn asasýný, düþlerim dölleyince
Yelesini savurur, umudum ince ince
Kuytularýma konan, sonsuzluðum yorulur
Yüreðimi öperken, ayýn serseri teni.
Þehrimin saçlarýnda, göðün özü yoðrulur
Sýrça gülüþlerimde, güneþ öperken beni.
Aklýmýn yaðmuruna, gazelimi yaslarým
Ezberlenmiþ sýzýma, efsunlu düþ taslarým
Alaca sabahýmýn, kanadý deðdi suya
Ruhumun kabuðunda, vuslat demidir bugün.
Ufkumun zemzemini, akýttým kör kuyuya
Kurþuni cümlelerin, þerbet demidir bugün.
Yaðmayacaðým artýk, külünün kubbesine
Sereceðim sabrýmý, zikrimin cübbesine !...
Mehtap Altan
14.11.2011