Kendimi Beklemek

bugün gar’a gittim
beklediðim biri yoktu ama
gittim iþte...

yalnýz deðildim çünkü
ne bileyim etrafýmda insanlar vardý
tanýmýyordum da onlarý
ama sonuçta beraber bekliyorduk
tabi onlar sevdiklerini
ben ise kendimi

- peronlar...

" tren ilk perona giriþ yaptý " diye bir anons duydum
ama ben 2.perondaydým
daha vardý yani
neye vardý?
Kim gelecekti?
cevap kocaman bir
"hiç" ’ti

- neyse 2.peron...

baþýndan sonuna kadar gezdim.
peronda ki banklarýn
sadece birine oturdum
o bank çok samimi geldi çünkü
aðlayasým geldi hatta
sýkýlmýþtým da beklemekten
kimse gelmeyecekti
ben hep yalnýz aðlamýþtým bugüne kadar
beraber bekliyorduk ya
beraber aðlarýz diye düþündüm umutla
aðlayacak gibiydim
etrafýma baktým
etrafýmdaki insanlarýn yüzlerine
kimse aðlamadý
bende aðlamadým
olmadý

- raylar...

tren raylarýna baktým bende
hayallerim takýldý oraya
kendimi atmayý bile düþündüm
çaresizdim
dayanamadým
birkaç damla yaþ aktý gözlerimden raylara
intiharým kýsmen gerçekleþti
gözyaþlarýmý sildim gülümsedim
öldüm diye
sevindim
ama yaþýyordum iþte
ve ölen gözyaþlarýmýn ardýndan yas tutamadým
hayat devam ediyordu çünkü
bana böyle demiþlerdi de
birkaç yýl önce

- inen yolcular...

tren iyice yaklaþtý
sesleri bile vardý kulaklarýma
ve artýk 2.perondaydý

durdu
aðzýna kadar dolu vagondan
itiþe kakýþa
yolcular iniyordu
kimine
merhaba diyesim
kimine
sarýlasým
kimine
susasým geldi
bana düþen susmak diye düþündüm
sustum

- kendimi beklemek...

kendimi
yani yalnýzlýðýmý beklemeye devam ettim
geldi mi
gelmedi mi
bilmiyorum ama
ben kendimi çok özledim...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: