Hiç Kimse Bilmeyecek
Ne liman sonsuza dek, ne sonsuza dek zaman...
Kalkar hep bu limandan meçhule giden gemi.
Ne mal kurtarýr caný, ne de servet-i sâmân!
Sorma batan güneþe; “nasýl sildin gölgemi? ”
Çekilir göðüslerden alýp verilen nefes...
Kimsenin ruhu duymaz kayarak gittiðini.
Kesiliverir birden, çýkar gök kubbeye ses!
Berzahta anlar insan hayatýn bittiðini...
Gidenler dönmüyorsa acep çok mu rahatlar?
Yoksa geri dönüþün yollarý mý kapalý?
Dünya ile berzahta kesilince tüm hatlar
Nerede durur gemi, bilinmez, hat kopalý...
Bir bilinen var orda, bir köprü, kýldan ince!
Herkes sýrada bekler yürüyüp geçmek için.
Ýþte huzur karþýda, o köprüyü geçince!
Kazanmýþsan dünyada, ektiðin biçmek için...
Levh-i mahfuzdakiler malum, alýn yazýsý...
Halik’ýn silgisi yok, elbette silmeyecek!
Dümen Hakk’a emanet, özü kulun mazisi!
Demir nerde atýlýr hiç kimse bilmeyecek...
Onu bilen var elbet, o, Halik’ý Zülcelâl!
Bakmýþsýn Ýrem baðý, gemin demiri atmýþ!
Dünyada ayýrmýþsan ne haramdý ne helal!
Gör, yaratanýn sana ne güzellik yaratmýþ…
Antalya-2011/11
Halil Þakir Taþçýoðlu
BÝR TEFEKKÜRDEN ARDA KALANLAR...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.