aðlamaktan öldü gözlerim. dudaðýma damlayan intihar haplarý, gözyaþlarýmý yuttum aðlarken. susuþlarým haykýrýþlarýmý geçerken senden çok ölümü istedim her gece. ciðerlerimde ki nikotin anlamýný yitirdi her nefeste... ýslak bileklerimle kýrmýzýya boyadým þiirlerimi, yanaklarýn gibi al al... canýmý al’dýn...
Azrail’i bekledim en çok o da gelmedi senin gibi... günahsýz ölümler düþlerken caiz olmadý hiç biri olamazdý da intihar cana kýymaktý ve sen benim canýmdýn...
rüyalarýmda kaç kere öldüm bilemezsin. her gece intihara bir adým daha yaklaþtým, o bir adým uçurumlardan düþürdü beni rüyalarýmda. caným acýmadý ama uyanýnca korktum ölümden...
ölüm... arkam... sol’um... sobelenemedim.. sobeleyemedi beni Azrail saklanmadýðým halde... Azrail ebe olmasýn sen ol. gidiþinin ardýndan yarým býraktýðýn cinayetin devamýnýda getir bu gece. son kez gözlerimin içine bak, son kez onu sevdiðini söyle...
ayrýlýktan payýma düþen intiharý istiyorum. ver onu bana, kalmasýn sende...
Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Kastancı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.