’Odaklandým bir resme, günlerdir öylesine,
Bir ýþýk, yada bir ses olsa, belki bir anlam bulacak,
Neredeyim kaç gündür, buranýn adresi ne’
Olmuyor…Kelimeler bir araya gelmiyor,
Tut ki geldi ne anlatacaðým, nasýl anlatacaðým derdimi,
Günlerce aç-susuz kalýnca,
Anlatacak güç kalýr mý böylesini…
Herkesin olduðu gibi, hayallerim vardý benim de,
En çok da yüreðimle, ellerim üþümesin isterdim,
Nereden bilebilirdim bir karabasanýn,
Hükmedeceðini tüm bedenime…
Þokta mýyým neyim, ben de bilmiyorum inanýn,
Ne zaman ucundan tutsam bir kelimenin,
Ya üç kuruþluk bir kurþunla ölüyorum,
Ya altýnda kalýyorum bir duvarýn...
Ben insaným, sizler de öyle, hepimiz insanýz,
Üzülüyoruz elbette, aðlýyoruz aðlayanlarla birlikte,
Seviniyoruz, bir bebek yýkýntýlar altýndan sað çýktý diye...
Elbette sevineceðiz, elbette üzüleceðiz ama neden,
Yani neden…? Bu depremler sadece bizde,
Bu denli aðýr hasarlara sebep oluyor,
Ve neden tarih sürekli tekerrür ediyor…
Neden her gün bir þehit haberiyle sarsýlýyoruz,
Ve neden güzel þeyler yazabilmek için kalemlerimize,
Uzanamýyor ellerimiz...
Onca can kaybý, anasýz babasýz çocuk,
Kim yatýracak yataklarýna, öpe koklaya,
Kim götürecek parklarda oynamaya,
Kiminle oynayacaklar elim sende oyununu…
Ýþte bu yüzden;
Elim sende deðil...Elim bir enkazýn altýnda...
Umutlarým, hayallerim ve yarýnlarým da...
Bir de olan bitenle alakasýz, bomboþ bakýþlarým....
Bir resim çerçevesinin içinde, öylece donup kaldým...
Hatice AK/01.11.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.