Þiir Düþünme Aný
Ýçerisi koca bir meydan
Dýþarýsý dar sokaklar
Narýndan üþüyorum aþkýn
Ey yakýcý kar yað daðlarýma
Ýllet bir böcek gibi
Sokuluyor kanýma gece
Baðýþlasam kendimin iyiliðini
Özümden öleceðim ilk
Seni sýnýyorum ey aklým
Bakalým ne kadar yüreklisin
Bir susmanýn içinde ki öfke gibi
Patlayýp ölebilecek misin
Suç ; bir sebep yokken
Yani iþ olsun diye deðil
Ýþ olsun da yürek dolsun diye deðil
Ýyilik olsun diye sevmekmiþ
Gözleri olmayan bir sesle çaðýr
Dili olmayan bir yarýný okut
Cephesiz bir umudu koþtur
Yok bir manzaranýn içine
Her mýsra iki yaný keskin kýlýç
Her söz gibi bardaðý taþýran kan
Biz iyisimi bir uykuyu süsleyelim
Ýçinde açsýn bulutsuz bir dolunay
Ve kancýk bir sis gibi çöktüðünde
Kelimeleri derlemiþse bir þair
Yazýk etmiþtir yalnýzlýðýna
Çünkü þiir ölürken de öldürendir