Sen Nazlı Bir Bebek Gibi Büyürken...

Sen nazlý bir bebek gibi
büyürken; ben ne özlemler
büyüttüm yüreðimde,
kimleri gömdüm
bilemezsin!...
Geceleri dama serilen döþeðimde ne þiirler ne
ilhamlar kaybettim,
karanlýða kurban
karanlýða!
Sen nazlý bir bebek gibi
büyürken; ben ne sevdalar büyüttüm yüreðimde,
kimleri kaybettim
bilemezsin...
Eylülde mahcup bir
hýþýrtýyla dökülen
yapraklarda birazda kendimi gördüm.
Ne de olsa
kaybedenlerdendim hep!
Gençliðim bir cinayete
kurban faili meçhul belkide
ben!... Vay benim kayýp ömrüm.
Yine mý kayýp? Yine mi
ölüm?
Biz saza kaleme sarýlalým
derken, yine mi silah?
Sen nazlý bir bebek gibi büyürken; Ortadoðu’ya
yaðan bombalar bizim evin
bahçesine yaðýyordu sanki!
Silahlarýn gölgesinde
ürkekçe ve erkekçe
yaþanan aþklarda, bir sevgilinin kanayan
yarasýndan el çekip, kanlý
elleriyle sevgilisine
vermek için yolduðu bir
deste gülün deðerine ve
kutsallýðýna bana kalan bir þiir yazmaktý.
Kýzan kýzsýn ne kadar
þairsem o kadar asi ne
kadar yalnýzsam o kadar
cesur...
Ve sen nazlý bir bebek gibi büyürken; ben þair
kesiliyordum kavgalarýn,
afetlerin, savaþlarýn içinde
yüreklerde can bulan ümitli
ümitsiz imkanlý imkansýz
sevdalarý yazýyordum!... Onlarýn gözlerinin
ýþýltýsýnda tertemiz bir
gelecek hayaliydi
gördüðüm, onu iþliyordum
kirletilmemiþ sayfalara.
Oysa ki çocuktum daha, yüreði ihtiyar bir çocuk! Ve
kalemiyle bahtiyar bir
çocuk...
Ah benim en sevdiðim
oyuncaðým kalemim
defterim. Büyüdüm þimdi sevgilim,
dostum sýrdaþým.
Bazý öfkeli bazý keyifli,
kimi efkarla, kimi hüzünle
sarýldýðým silah sevgili
arkadaþ!... Darýlma be öte yanlým,
sana deðil öfkem.
Hüzünbaz bir yazarým ben;
dünya benim ülkem!
Dünya benim köyüm
mahallem!... Bir yanýnda sel götürmüþ,
bir yanýnda deprem.
Bir yaný savaþ ki iþte buna
sus diyorsun.
Sen söyle mümkün mü?
Irak’lý kadýnlarýn namusuna cirkef eller uzanýrken
susmak!
Mümkün mü Filistin’e
bombalar yaðarken,
Bosna’da katliam
yapýlýrken, halepçe yok edilirken susmak!
Susmak! kabullenmektir
oysa...
16-20 eylül 2005 Konya
Subay orduevi
Sosyal Medyada Paylaşın: