Şairlərə ithaf

Þairlərə ithaf

Amansýz baltalar, qansýz külünglər
Baþýndan vurdular – durdu ayaða.
Löyünsüz çəkiclər, yöndəmsiz linglər
Döþündən vurdular – döndü dayaða.
Daðlandý sinəsi karvan yolunda
Ötüb keçənlərə görk olsun deyə.
Buxov ayaðýnda, qandal qolunda
Çiynindən basdýlar – ucaldý göyə.
Doðrandý ayaðý, çapýldý qolu,
Haqqýn ətəyindən tutdu, yapýþdý,
Ovuldu gözləri, kəsildi dili,
Yenə haqqý gördü, haqqý danýþdý.
Çatýyla baðlandý atýn dalýna,
Çapýb sürüdülər belədən belə,
Gözləri doymadý bu iþgəncədən,
Çarmýxa çəkdilər, dönmədi yenə.
Asdýlar, kəsdilər, dara çəkdilər,
Zülmü gözləriylə çeynədi, yedi.
Soyuldu dərisi ətlik mal kimi,
Hayqýrýb bəþərə “ənəlhəqq” dedi.
Yenidən zühr edib göründü gözə
Millətin içində, xalqýn yanýnda,
O nə doðulmadý, o nə ölmədi,
Sanki Allah imiþ þair donunda.

Töküldü Günəþdən, süzüldü Aydan,
Ürəkdən ürəyə keçən ruh oldu.
Toy günü zurnaya, qopuza döndü,
Vay günü vaysýnýb nalə, ah oldu.
Dərviþ libas olub gəzdi elləri,
Hər kəsə bir hikmət, bir məna açdý.
Duyðulara qondu kəpənək kimi,
Þövqündən çiçəklər min sənə açdý.
Güllərdən bal yýðdý, þirə topladý,
Dillərə buladý, dodaða çəkdi.
Sazýn toxumunu, sözun tumunu,
Düþüncəyə səpdi, duyðuda əkdi.
Ýnsan sevgisini, Tanrý eþqini
Doldurdu buz qəlbə, daþ ürəklərə.
Vətən qeyrətini, milli qüruru
Payladý, payýný götürdü hərə.
Özü nura döndü, ipəyə döndü,
Ýþýq oldu gözü görməyənlərə.
Bu, peyðəmbər imiþ, bu, þairimiþ,
Qondu mələk kimi saf çiyinlərə.
Mən indi anladým, dəyiþir zaman,
Bir donda ötürür tarix hər ili.
Doðulmur, dəyiþmir, ölmür þairlər,
Necə ki yaþayýr hələ Füzuli.

Elbəyi CƏLALOÐLU




Sosyal Medyada Paylaşın: