Düşmek

Düþmek;
Bir uçurumun kenarýndan deðil elbette!
Tutunacak dalý olmayan biri deðilim ki;
En kötü anýmda sen vardýn hep yanýmda,
Yine olacaksýn biliyorum.
O yüzdendir ki korkmuyorum...
Ama düþmek;
bir çocuk misali,
Kaldýrýmlardan yollara,
O hep özlediðimiz yýllara doðru!
Düþmek dizlerini kanatýrcasýna,
Ýlk aþkýn ayrýlýðý canýný acýtýrcasýna...

Düþmek;
Uykunun en güzel yerinde,
En derine doðru!
Bir kabusun en dramatik,en ürkütücü anýnda;
Kan ter içinde,
Gökyüzünde kapkara bulutlar,
Göðü inletircesine yaðan yaðmurlarla düþmek...
Tereddüt etmiyorum gözlerimi kapatýrken,
biliyorum ki tam düþerken;
Sen tutacaksýn!
Ama düþmek;
Bir kuþ misali,
Kanatlarýný daha yeni yeni tanýrken
Özgürlüðe yelken açarcasýna!
Varolmak endiþesinden uzak,
Biliyorum ki hayatýn kendisi tuzak
Ve bu tuzaða düþmek...

Düþmek;
Acýlarla kederlerle didiþmek elbette!
Kavganýn en kanlý yerinde;
Kaderin saç telleri,
Týrnaklarýmýn içinde
Bir el belki,
Sýrtýný yaslayacak baþka bir sýrt;
Baþýný yaslayacak bir omuz!
Düþmek;
Tüm acýlara inat gülüþmektir biraz da.
Biliyorum yüzümde ki tebessümün;
Bahçemde hiç açmayan,
Asla yeþermeyen tüm çiçeklere inat
Kýpkýrmýzý duran o gülün sebebi de sensin!
Ýþte bu yüzden ki düþmek;
Ne kadar yüksekten olursa olsun
Sýrf seninle diye güzel...

Sosyal Medyada Paylaşın: