Ne zaman sol yaným acýsa,
Nefesinden hayat damlayan kadýnlara sarýlýrdým
Onlarýn acýya ninni, türküleri vardý aðýzlarýnda
Açýk yaralarýna çiðnenmiþ tütünleri...
Yasemin kokuyordu göðüsleri
Ak pak saçlarýnda çiçekler tutunmuyordu belki ama,
Canlý kalýyordu gamzelerinin çukurunda
‘Çapana yükle dualý umut,
Gerisini unut’ diyordu hayat.
Onlarýn yaþý aþý kadardý,
Yalan; rastladýklarý kitaplarda geçen,
Bir yabancý kelamdý...
Nasýrlý ellerinde
Hayatýn bin bir çizgili yol izleri,
Bebeðini doyurur, kendini aç býrakýr
Keþmekeþ hayat düzenleri.
Kocasýna yaren,
Komþuna merhem olur da,
Yüreðine tampon yapar basar geceleri
Buharýnda nefesini yitiren tütsüler gibi.
Susar konuþmaz,
Gözlerinden akar gider hayat,
Elli beþ ekran televizyonlar gibi...
Ne zaman sol yaným acýsa,
Hayata çengel takmýþ kadýnlara sarýlýrdým
Acýsýna umudu ekleyip þekerlendiren,
Aðdalý sancýlarýný ömürlerinin dýþýnda tutan,
Bir gülümseyiþle bile hayatýný havalandýrabilen
O kadýnlara bakar,
Ýmrenir,
Kendimi isyandan uyandýrýrdým...
Hayat;
Kendini neye layýk görürsen o idi
Anladým...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.