Ey umut!
Ýstanbul’un Haziran yaðmuru deðilsin sen,
Ama kuraklýkta yaðmasý istenensin...
Bulutlarýn ardýna gizlenip,
Çýkmak için Tanrýnýn insafýný bekleyen
Güneþ deðilsin!
Soðuk kýþ akþamlarýnda,
Yakacaðý olamayanlarýn dilendiðisin...
Yakalandýklarý an denizi özleyen,
Kovada can çekiþen balýklar gibi
Deðilsin sen,
Denize tekrar dönme arzularýsýn.
Gemi batarken,
Filikalarla kurtulmasý gereken
Yolculardan deðilsin.
Kýyýya varma telaþlarýsýn...
Peki ama,
Bu kadar uzun zamandýr
Neredesin?
Dua etsem her gün her dakika,
Çýkar gelir misin?
Ey hayat,
Þavklý sularda yýka yüzümü
Ve yenile bir kez daha umutla,
Pencerelerde gördüðüm
Bu yalancý güzü...
20/02/03
Dip not : Ve sen, mavi kadýn...
Kopart aklýnýn hüzünden donan saçaklarýný,
Geri ver meleklere seni mutlu etme haklarýný...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.