Yaðmuru taþýyan rüzgar hergün bana sensizliði de öðretiyor vurunca kayalara ayrýlýklar ve üþüyünce ellerim sesini giyindiðim sokak çocuklarýnýn ýslýðýna kar düþüyor kaldýrýmlarda yýðýnla beyaz saçlar.. aþk yaþlanýr mý sevdiðim ne acýmasýz gökyüzü ve hýzlý bir tren gibi iklimleri taþýyan vagonlar
Yar ardýna kadar açýlýnca odamýn balkon kapýsý yalnýzlýðýmla yer deðiþtirir suretin bilmem ki dýþarda mevsim ne ilkbahar belki belki sonbahar tuhaf bir ürperti yürür sessizce parkede ýslak ayak izlerin ne geldiðin bellidir ne gittiðin komidinin üzerinde unutulmuþ bir avuç fesleðen kokusu
Bu aralar çok uyuyorum Belki ayný rüyadan yolumuz geçer
ve sonra uyanirim gözlerinde bir mucizeye tanýk olur yeni doðan güneþ
Oysa yastýðýmda eskittiðim ayrýlýk þiirleri ve bir hayatýn mahpushane duvarlarina attigim hasret cizikleri
"Hangi ayrýlýk" dedi Hayaloðlu, usta vardý bir bildiði
Ben gözlerimin esaretini gönüllü vermiþsem zindanýna korkma ardarda çak kibritleri en kabadayýsýndan yanarým çýra gibi bir de öpücük kondurursun aðzýmýn kenarýna dudaklarýma siner kabir sessizliði varsýn azabým olsun sevdam gidersek bir gün kendimiz dahi bilmeden beni ölüm kapýsýnýn ardýnda bekle korkma hangi ayrýlýk kutsayabilir ki ölümsüzlüðü...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayfun54 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.