Ayný bahçede iki gül aðacý,
biri yaz kýþ demez açar,
diðeri olsun isterdi,
her mevsim bahar…
açmayan hep bakýmlýyken,
açan güle el süremezdi kimse,
ziyan olmasýn isterdi çiçekleri,
ama o her yýl biraz daha yaþlanýr,
ve kururdu dallarý, birer, birer …
menekþeler sarmýþtý sonunda,
açmayan gülün etrafýný,
baharda açsa da kaybetmiþti,
babamýn ilgi ve þefkatini.
menekþelerdi artýk gözdesi,
iþin sýrrý ise annemin en çok
mor menekþeleri sevmesiydi…
hiçbir aðaçtan yaprak düþmesin,
isterdi babam, sanýrdýk,
bizden çok sever onlarý,
kýskanýrdýk aðaçlarý,
hatta yeni filizlenmiþ aþýlarý,
o ise hep bizleri okþar gibi
okþarmýþ fidanlarý,
sonradan öðrendik ki,
her birine verirmiþ,
bir çocuðunun adýný…
en çok da zeytinlerini korur kollardý,
yemek içmek bir tarafa,
barýþý si mgelediði için severmiþ meðer,
tüm aðaçlar içinde, zeytin aðaçlarýný…
Hatice AK/06.10.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.